Hans Christian Andersen

Hans Christian Andersen urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense, zmarł 4 sierpnia 1875 w Rolighed koło Kopenhagi. Był popularnym duńskim pisarzem i poetą, którego centrum zainteresowania stanowiła baśń. Pierwszy ich zbiór „Baśnie opowiedziane dla dzieci”, został wydany w Danii w roku 1835, a kolejne tomy ukazały się na przełomie lat 1836 i 1837. Zachęcony powodzeniem pierwszej serii, pisarz wydawał kolejne aż do roku 1872.

Spis treści

Krótki życiorys Hansa Christiana Andersena

Hans Christian Andersen był synem szewca i niepiśmiennej praczki. Ojciec umarł wkrótce po odbyciu służby w wojsku napoleońskim, matka natomiast z powodu nadużywania alkoholu. W związku z tym rodzice nie zaszczepili w synu pasji. Uczyniła to dopiero babka, bowiem swe zainteresowania zawdzięczał w pewnej mierze babci, którą się opiekował. W zamian otrzymał pewną dawkę niesamowitych historii, które poruszyły w umyśle młodego Andersena pewną strunę. W twórczości Andersena można odnaleźć fragmenty opowieści jego babci.

Baśnie jednak nie przyświecały mu od początku. W latach 1820–1821 Andersen uczęszczał do szkoły baletowej w Kopenhadze. Próbował także swych sił na deskach teatru. To teatr był naczelnym celem młodego Andersena, w którym zadebiutował jako autor w 1829 sztuką „Miłość na Wieży Mikołaja”. Od tego momentu poświęcał sporo czasu pisaniu sztuk teatralnych, które ze względu na popełniane proste błędy, jak chociażby ortografia, nie zawsze cieszyły się powodzeniem. Nie mógł w związku z tym liczyć na dobry głos krytyki.

Natomiast Hans Christian Andersen był wytrwały, i to dzięki temu został w 1822 beneficjentem stypendium królewskiego, które stworzyło mu warunki do dalszego wzrostu – mógł udać się na studia.

Ciekawość świata i ludzi szła u Andersena w parze z nieustannym niepokojem ducha. Według źródeł miał przemożne poczucie osamotnienia, a kompleksy w połączeniu ze skomplikowanym charakterem powodowały nadmierną wrażliwość, co w efekcie owocowało stanami depresyjnymi i melancholią. Bez względu jednak na to, pokonywał sam siebie tworząc. Rozwinął przy tym wiele twórczych znajomości, łącznie z najznamienitszymi tamtych czasów.

Zmarł 4 sierpnia 1875 roku na terenie posiadłości wiejskiej koło Kopenhagi. Bezpośrednią przyczyną zgonu była gruźlica.

„Andersen Dzienniki 1825-1875” jest pozycją książkową dla miłośników, w której autor zawarł wiele ciekawych zdarzeń autobiograficznych.

Biografia rozszerzona Hansa Christiana Andersena

Hans Christian Andersen urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense. Pochodził z ubogij rodziny szewca (weterana wojen napoleońskich) i praczki (matka pisarza oprócz tego, że niepiśmienna, to również uzależniona była od alkoholu). Oboje rodzice opuścili ten świat dość wcześnie, przez co młody Andersen trafił pod opiekę babki od strony ojca, by następnie samemu zaopiekować się staruszką (dziadek natomiast był chory psychicznie). Według źródeł to babka zaszczepiła w Andersenie zmysł postrzegania literackiego spraw w sposób baśniowy. Opisywanie światów baśniowej imaginacji nie przyświecało mu jednak od początku, bowiem pragnął wpierw kariery baletowej, a równocześnie teatralnej. W tym celu przeniósł się do Kopenhagi. Jego debiut literacki właściwy, pomimo że w 1822 już opublikował swe „Młodzieńcze próby”, miał miejsce później, bo w roku 1829, a artysta zatytułował utwór debiutancki „Miłość na Wieży Mikołaja”. W ślad za debiutem popełniał sztuki dość regularnie, podczas gdy eliminowały je zwykłe błędy ortograficzne, wedug krytyki niedopuszczalne.

Tym samym ubiegliśmy nieco fakty, ponieważ już w roku 1822 Andersen otrzymał specjalny królewski zasiłek, dzięki któremu podjął studia. Odczuwał, jak stwierdzał, swoisty niepokój ducha, który tylko wzbudzał w nim ciekawość świata, co za tym idzie historii ludzi. Dysponował w wieku nastu lat bardzo dobrym, wysokim głosem, sprawdzającym się operowo, lecz był też według znawców jego twórczości osobą dość zakompleksioną, na tyle, by odczuwać wrażliwość cokolwiek nadmierną – ona natomiast była bodźcem depresjotwórczym, czyniąc go często skłonnym do melancholii i wycofywania się właśnie w krainy wyobraźni. Dzięki zasiłkowi tymczasem podróżował i poznawał wielu twórców mu współczesnych, łącznie z tymi największymi. Do jego powieści należą: „Improwizator”, „OT” i „Tylko grajek”, powstałe w latach 1835 – 1837, baśnie natomiast wydawał od roku 1835 aż do roku 1972. Warto zauważyć, że to baśnie zadecydowały o jego popularności, podczas gdy on z początku traktował tego typu twórczość jako swą inicjatywę marginalną – tym nie mniej ważną, bowiem uważał, że istnieje w baśniach przezeń tworzonych drugie dno dedykowane raczej osobom dorosłym, przesłanie niedostrzegalne dla dzieci, które mogą widzieć tam jedynie ładne ”opakowanie”. Świadectwem najlepszym doniosłości jego bajek jest fakt, że do jego znajomych – a zaznajomionych z twórczością Andersena na tyle dobrze by traktować je całkiem poważnie – należeli tacy jak bracia Grimm, Soren Kierkegaard, Charles Dickens, Bjornstjerne Bjornson, Jenny Lind, Johanne Luise Heiberg, Adam Oehlenschlager i Bertel Thorvaldsen. Był zatem popularnym duńskim pisarzem i poetą jeszcze za życia, którego centrum zainteresowania stanowiła baśń. Christian Andersen zmarł 4 sierpnia 1875 roku pod Kopenhagą. Bezpośrednią przyczyną odejścia artysty była gruźlica.

Ciekawostki o Hansie Christianie Andersenie

Andersen bał się, że na skutek swego życia wewnętrznego zostanie szaleńcem osadzonym w szpitalu dla obłąkanych – tak jak jego dziadek.
2 kwietnia jest na świecie obchodzony jako Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci, ponieważ to 2 kwietnia urodził się Andersen.
Jego baśnie zaczęły się sprzedawać do poziomu godziwego wynagrodzenia dla ich twórcy dopiero po dziesięciu latach od debiutu.
Prawdopodobnie cierpiał na dysleksję, bowiem pełno było w jego rękopisach błędów ortograficznych, które dyskwalifikowały jego sztuki teatralne, natomiast błędy w baśniach dopuszczono, poprawiając je w wydawniczym przygotowaniu do druku.
Chciał zostać aktorem lub śpiewakiem, jednak mutacja pokrzyżowała plany wespół z marnym warsztatem aktorskim.