Zygmunt Krasiński - biografia, życiorys, ciekawostki, cytaty

Zygmunt Krasiński przyszedł na świat w Paryżu 19 lutego 1812 roku, a zmarł tamże 23 lutego 1859. Należy do największych poetów polskiego romantyzmu. Jeden z trójcy wieszczów.

Spis treści

Dowiedz się więcej

Przeczytaj artykuł:
Zygmunt Krasiński – biografia, ciekawostki, życiorys

Krótki życiorys Zygmunta Krasińskiego

Zygmunt Krasiński, czyli Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński. Był hrabią herbu Ślepowron (ur. w Paryżu 19 lutego 1812 roku, zm. w Paryżu 23 lutego 1859 roku”. Zaliczany jest do grupy trzech największych polskich wieszczów doby romantyzmu, poetów największych przez pryzmat wpływu, jaki wnieśli w myśl kultury polskiej.

Debiutował w roku 1828 zostając autorem przepojonych swoistą makabrą opowieści o charakterze gotyckim. Już wtedy mogły zatem ujawnić się najbardziej charakterystyczne atrybuty pisarstwa Zygmunta Krasińskiego: jest tam obecna jego obsesja na punkcie cierpienia jako takiego, czy też zagłady i śmierci, a przy tym umieścił tam wewnętrzny konflikt pomiędzy pewnym życiowym zbiorem norm zachowania a etosem dotyczącym romantycznej walki o charakterze narodowowyzwoleńczym, dały w efekcie obfity plon pod postacią twórczości literackiej przepełnionej frenezją, obrazów z jednej strony piekielnych oraz z drugiej ostrych dysonansów na tle religijno – społecznym. W późniejszym okresie czasu, czyli około roku 1847, wraz z ukazaniem się jego wydania pt. „Ostatni” – Wieszcz zastąpił swoją jakże skrajną rozpacz dzieł dotychczasowych przesłaniem chrześcijańskiej etyki, która następnie nasycona myślą typu mesjanistycznego, przerodziła się w wezwania do miłości ewangelicznej.

Biografia rozszerzona Zygmunta Krasińskiego

Matka Zygmunta Krasińskiego odeszła wcześnie, został więc z ojcem. Naukę Zygmunt Krasiński pobierał w domu właśnie dzięki ojcu, który poprowadził wówczas jego edukacje, a także za sprawą wybitnych korepetytorów opłaconych przez ojca. Następnie uczył się w warszawskim liceum, by móc rozpocząć i ukończyć z powodzeniem studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, lecz kończąc je ostatecznie w Genewie. Warto przy tym odnieść się do samej sprawy jego ojca, który dominował nad synem do tego stopnia, że nie pozostawiał mu wyboru nawet w dziedzinie spraw nie tylko prywatnych, ale i miłosnych. Zatem pobyt za granicą był swego rodzaju wybawieniem dla Zygmunta i swoistym azylem.

Wieść o wybuchu powstania listopadowego dotarła do Zygmunta Krasińskiego gdy był w podróży po Włoszech. Powrócił jednak do domu dopiero po upadku powstania. Wówczas decyzją ojca zabrał się razem z nim do Petersburga w celu poznania osobistego z samym carem Mikołajem I. Łatwo się zatem domyśleć, że ojciec snuł wielkie plany dla syna. Tymczasem Zygmunt zapadł na zdrowiu – dolegała mu choroba oczu, która spowodowała, że musiał podjąć leczenie w krajach zachodnich.

W czasie swoich wówczas podróży po Europie dotarł do Szwajcarii, Włoch i Francji. Poznał wówczas wielu artystów, którzy tworzyli środowiska emigracyjne. Mowa tu między innymi o wielkim Juliuszu Słowackim oraz Adamie Mickiewiczu, lecz również o Norwidzie czy Auguście Cieszkowskim. Poeta nie stronił bynajmniej od towarzystwa wspaniałych kobiet. Wdawał się w dość liczne romanse. Wśród wybranek znalazła się Joanna Bobrowa oraz Delfina Potocka, którą to darzył wielkim uczuciem, ale ze względu znów na sprzeciw ojca nie mógł jej pojąć za żonę. Ożenił się za to z kandydatką, którą ojciec akceptował, mianowicie Elizą Branicką. Odbyło się to w 1843 roku.

Tymczasem Krasiński zadebiutował wcześniej, bo już w roku 1828. Wtedy to opublikował swą powieść zatytułowaną „Grób rodziny Reichstalów”. Dwa lata później ukazała się obszerna jego pozycja pt. „Władysław Herman i jego dwór”. Jednak największą sławę i uznanie przyniosła Zygmuntowi Krasińskiemu „Nie-Boska komedia”, która ukazała się w roku 1835. Ten wybitny przecież dramat o charakterze romantycznym Krasińskiego wieszcz napisał jeszcze dwa lata przed oficjalnym wydaniem. Natomiast utwór ten później wznawiany wielokrotnie, miał z początku nosić nazwę „Mąż”, będąc zaledwie pierwszą częścią szerszej trylogii. Tytuł, jak łatwo się domyśleć inspirowany został dziełem pt. „Boska komedia” Dantego, mogąc być w interpretacjach dziełem dość dwuznacznym, ponieważ określa historię będącą dziełem ludzkości lub ukazuje swoistą komedię wydarzającą się bez jednak boskiej interwencji, przeczącą owym boskim planom. Jak wyraził się na kartach utworu autor, działania człowieka są jednak względne i ostatecznie podlegają woli Boga. Tak więc dwie pośród skrajnie odmiennych racji w utworze utraciły na znaczeniu w obliczu interwencji Absolutu, który przekracza możliwości człowieka. Najważniejszym i najbardziej zajmującym problemem, który to porusza w dziele Krasiński, jest opis odwzorowujący konflikt polityczno-społeczny ówczesnej rzeczywistości w kraju, jak pisał, swoista walka „arystokracji i demokracji”. W utworze autor zawarł także krytykę typowo romantyczną – nastawienia do rzeczywistości.

Akcje dramatu „Nie-Boska komedia” autor przeniósł w przyszłość. Utwór interpretowany został i omawiany w „Literaturze słowiańskiej” przez Mickiewicza. Był poddawany analizom, również tym sprzecznym. Różnie rozumiano sposób zakończenia tego dramatu, zarówno pod względem literackim, jak i teatralnym.

Wieszcz Zygmunt Krasiński zmarł w Paryżu 23 lutego 1859 roku.

Ciekawostki o Zygmuncie Krasińskim

Ojcem chrzestnym Zygmunta Krasińskiego był sam Napoleon.
Otrzymał pięć imion – Napoleon, Stanisław, Adam, Feliks i Zygmunt. Wszystkie zgodnie z tradycją rodową.
Był jedynakiem. Matkę stracił wcześnie, ponieważ gdy miał zaledwie kilkanaście lat.
Ojciec drugi raz się nie ożenił, poświęcając całą swą uwagę wychowaniu syna. Chciał, żeby ten spełnił jego wszystkie życiowe, a nie spełnione aspiracje. Jednym z założeń było, że Zygmunt poświęci się pracy w dyplomacji rosyjskiego cara.