Vincent Willem van Gogh przyszedł na świat w holenderskim Groot Zundert 30 marca 1853 roku. Zmarł w Auvers-sur-Oise 29 lipca 1890 roku. Był holenderskim malarzem postimpresjonistycznym. Jego twórczość wywarła poważny i znaczący wpływ na sztukę XX w..
Spis treści
Krótki życiorys Vincenta Van Gogha
Vincent van Gogh przyszedł na świat 30 marca 1853 r. w Groot Zundert w Holandii. Był malarzem holenderskim. Synem pastora. Vincent po skończeniu szkoły znalazł zatrudnienie w filii paryskiej galerii, która mieściła się w Hadze. Ze źródeł wynika, że doznał on zawodu miłosnego, w momencie, gdy wybranka odrzuciła jego propozycję małżeństwa. Popadł w załamanie nerwowe. Nie mógł wówczas znieść samotnego życia w Hadze i wkrótce zdecydował się powrócić do swojego domu rodzinnego. Van Gogh dostał później pracę jako pomocnik nauczyciela w anglikańskiej szkole w Anglii. Rzucił ją jednak by studiować teologie. Został chwilowo protestanckim kaznodzieją, a chwilowo dlatego, że wkrótce jednak wykluczono go z Kościoła. W 1880 roku Vincent udał się do Brukseli z mocnym postanowieniem zostania artystą. Zaczęły powstawać jego dzieła wybitne i pierwsze sławne prace, jak np. słynny obraz pt. „Siewca”. Płodny ten okres w twórczości van Gogha przerwało jednak kolejne nieodwzajemnione uczucie – tym razem do kuzynki. Niedługo potem zdecydował się na związek z ciężarną prostytutką, która to była mu modelem. To od niej zaraził się artysta chorobą weneryczną. Po rozstaniu z nią van Gogh przeprowadził się do północnej Holandii, gdzie żyjąc w pustelniczych warunkach mógł tworzyć swoje dzieła. W 1885 r. malarz wyjechał wreszcie do Antwerpii, gdzie zamierzał studiować, jednak jego nowatorska technika nie zyskała poklasku wśród nauczycieli. Vincent van Gogh w ten sposób po trzech latach przeniósł się do miejscowości Arles w Prowansji, gdzie mogły powstać jego najważniejsze dzieła, takie jak „Nocna kawiarnia”, „Słoneczniki: czy też „Taras kawiarni w nocy”.. W tym czasie pogłębiał się jego zły stan psychiczny. Vincent van Gogh zmarł 29 lipca 1890 r. Auvers-sur-Oise (najprawdopodobniej strzelił sobie w pierś z rewolweru).
Biografia rozszerzona Vincenta Van Gogha
Vincent van Gogh (30 marca 1853 r. – 29 lipca 1890 r.) przyszedł na świat 30 marca 1853 r. w Zundert, wiosce w południowej prowincji Brabancji Północnej. Był najstarszym synem wielebnego Theodorusa van Gogha (1822 – 1885) i Anny Cornelią Carbentus (1819 – 1907), których pozostałe dzieci to siostry Vincenta, Elisabeth, Anna i Wil oraz jego brat Theo i Cor. Niewiele wiadomo na temat wczesnych lat Vincenta, poza tym, że był cichym dzieckiem bez oczywistych talentów artystycznych. On sam z wielką przyjemnością patrzył na swoje szczęśliwe dzieciństwo.
Van Gogh otrzymał wykształcenie częściowe: jeden rok w wiejskiej szkole w Zundert, dwa lata w szkole z internatem w Zevenbergen i osiemnaście miesięcy w liceum w Tilburgu. W wieku szesnastu lat rozpoczął pracę w galerii Hagi dla francuskich handlarzy dzieł sztuki Goupil et Cie., gdzie również jego wujek Vincent był partnerem. Jego brat Theo, urodzony 1 maja 1857 roku, pracował później dla tej samej firmy. W 1873 roku Goupil przeniósł Vincenta do Londynu, a dwa lata później przenieśli go do Paryża, gdzie stracił wszelkie ambicje, aby zostać handlarzem dzieł sztuki. Zamiast tego pogrążył się w religii, wyrzucił swoją współczesną, światową księgę i stał się „żałobny z pobożności”, jak mówi jego siostra Elżbieta. Nie interesował się jego pracą i został zwolniony z pracy na początku 1876 roku.
Van Gogh następnie objął stanowisko nauczyciela asystenta w Anglii, ale rozczarowany brakiem perspektyw, powrócił do Holandii. Postanowił pójść w ślady ojca i zostać duchownym. Choć zaniepokojeni jego fanatyzmem i dziwnymi zachowaniami, jego rodzice zgodzili się zapłacić za prywatne lekcje, których potrzebował by dostać się na uniwersytet. To okazało się kolejnym błędnym początkiem. Van Gogh porzucił lekcje i po krótkim szkoleniu jako ewangelista udał się do regionu wydobycia węgla Borinage na południu Belgii. Jego posługa wśród górników doprowadziła go do głębokiej identyfikacji z robotnikami i ich rodzinami. Jednak w 1897 roku jego nominacja nie została przedłużona, a jego rodzice byli zrozpaczeni, uważając go za społecznego wykolejeńca. W wolnej chwili jego ojciec mówił nawet o zabraniu go do psychiatrycznego azylu.
Vincent też był na wyczerpaniu i po długim okresie samotnych poszukiwań duszy w Borinage postanowił pójść za radą Theo i zostać artystą. Jego wcześniejsze pragnienie, by pomóc bliźnim, ewangelistą, stopniowo przekształciło się w pragnienie, jak to później pisał, aby pozostawić ludzkości „jakąś pamiątkę w postaci rysunków malowideł – nie stworzoną dla zadowolenia żadnego konkretnego ruchu, ale wyrażającą szczere ludzkie uczucie . „
Jego rodzice nie mogli pogodzić się z tą ostatnią zmianą, a odpowiedzialność finansowa za Vincenta przeszła na jego brata Theo, który pracował m.in. w paryskiej galerii Boussod, Valadon et Cie., następcy Goupil’s. To właśnie dzięki lojalnemu wsparciu Theo Van Gogh uznał jego twórczość za dobry owoc wysiłków. Długa korespondencja między braćmi (która rozpoczęła się w sierpniu 1872 roku) trwała do ostatnich dni życia Vincenta.
Kiedy Van Gogh postanowił zostać artystą, nikt, nawet on sam, nie podejrzewał, że ma niezwykłe dary. Jego ewolucja od nieudolnego, ale pełnego pasji nowicjusza do prawdziwego mistrza była zadziwiająco szybka. W końcu okazał się wyjątkowy w odważnych, harmonijnych efektach kolorystycznych i niesłabnącym instynkcie wybierania prostych, ale zapadających w pamięć kompozycji.
Aby przygotować się do nowej kariery, Van Gogh wyjechał do Brukseli, aby studiować w akademii, ale wyjechał po zaledwie dziewięciu miesiącach. Tam poznał Antona van Rapparda, który miał być jego najważniejszym przyjacielem artystycznym w czasie jego holenderskiego okresu.
W kwietniu 1881 roku Van Gogh zamieszkał wraz z rodzicami w Etten w Brabancji Północnej, gdzie postanowił nauczyć się rysować. Eksperymentował bez końca z różnego rodzaju materiałami do rysowania i koncentrował się na opanowaniu technicznych aspektów swojego rzemiosła, takich jak perspektywa, anatomia i fizjonomia. Większość jego poddanych została zabrana z chłopskiego życia.
Pod koniec 1881 roku przeniósł się do Hagi, tam też skoncentrował się głównie na rysunku. Początkowo pobierał lekcje od Antoniego Mauve’a, jego kuzyna po ślubie, ale wkrótce obaj padli, częściowo dlatego, że Mauve był zgorszony stosunkiem Vincenta do Sien Hoornik, ciężarnej prostytutki, która już miała nieślubne dziecko. Van Gogh zrobił kilka obrazów w Hadze, ale rysowanie było jego główną pasją. Aby osiągnąć ambicję stania się malarzem figurowym, czerpał z żywego modelu, kiedy tylko mógł.
We wrześniu 1883 roku postanowił zerwać relacje z Sienem i podążać śladami artystów takich jak Van Rappard i Mauve, próbując szczęścia w malowniczej wschodniej prowincji Drenthe, która w tamtych czasach była dość niedostępna. Jednak po trzech miesiącach brak zarówno materiałów rysunkowych, jak i modeli zmusił go do odejścia. Postanowił po raz kolejny zamieszkać z rodzicami, którzy mieszkali wtedy w północno-brabanckiej miejscowości Nuenen, niedaleko Eindhoven.
W Nuenen Van Gogh zaczął malować regularnie, wzorując się głównie na francuskim malarzu Jean-Francois Millet (1814 – 1875), który słynął w całej Europie ze swoich scen z trudnego życia chłopów. Van Gogh zabrał się do pracy z żelazną wolą, przedstawiając życie wieśniaków i skromnych robotników. wykonał liczne sceny tkaczy. W maju 1884 r. przeniósł się do pomieszczeń wynajętych od zakrystiana miejscowego kościoła katolickiego, z których jednego używał jako swojego studia.
Pod koniec 1884 roku zaczął malować i rysować dużą serię głów i chropowatych rąk chłopa w przygotowaniu do dużej i złożonej figury, którą planował. W kwietniu 1885 r. ten okres studiów zaowocował arcydziełem jego holenderskiego okresu, „The Potato Eaters”.
Latem tego roku zrobił wiele rysunków chłopów pracujących na polach. Podaż modeli wyschła jednak, gdy lokalny ksiądz zabronił parafianom pozować. Zamiast tego zwrócił się do malarstwa pejzażowego, zainspirowany po części wizytą w ponurym Rijksmuseum w Amsterdamie.
W 1885 roku, czując potrzebę odpowiedniego szkolenia artystycznego, Van Gogh zapisał się do akademii w Antwerpii. Lekcje były dość nużące, ale miasto i jego muzea imponowały wielkim wrażeniem. Upadł pod urokiem palety i pędzla Petera Paula Rubensa, a także odkrył japońskie odciski.
Na początku 1886 roku Van Gogh zamieszkał ze swoim bratem w Paryżu. Tam wreszcie skonfrontowany został z pełnym wpływem sztuki współczesnej, a zwłaszcza z niedawnymi dziełami impresjonistów Claude’a Moneta, Paula Cezanne’a, Edouarda Maneta i postimpresjonistów Paula Gauguina. Odkrył, że ciemna paleta, którą rozwinął w Holandii, była beznadziejnie nieaktualna. Aby go rozjaśnić, zaczął malować martwe natury kwiatów. Poszukiwanie własnego idiomu doprowadziło go do eksperymentowania z technikami impresjonistycznymi i postimpresjonistycznymi oraz do badania odbitek japońskiego mistrza. Podczas pobytu w Paryżu zaprzyjaźnił się z takimi artystami jak Paul Gauguin, Emile Bernard, Paul Signac i Georges Seurat. W ciągu dwóch lat Van Gogh pogodził się z najnowszymi osiągnięciami i wypracował własny, bardzo osobisty styl.
Na początku 1888 r. Van Gogh, teraz dojrzały artysta, udał się na południe do Arles w Prowansji, gdzie w końcu zaczął czuć się pewny swojej kariery. Postawił osobisty wkład w sztukę współczesną dzięki odważnym kombinacjom kolorów. Został porwany przez krajobraz wokół Arles. Na wiosnę namalował liczne sceny drzew owocowych w kwiecie, a latem żółte pola pszenicy. Chociaż miał trudności ze znalezieniem modeli, robił portrety, między innymi te z rodziny Roulin. Było to typowe dla wiary Van Gogha we własne możliwości, że postanowił nie sprzedawać jeszcze żadnej pracy, ale czekać, aż będzie miał trzydzieści najwyższej klasy obrazów, z których mógłby ogłosić się światu. Miał nadzieję, że pojawi się wielu innych artystów, którzy dołączą do niego w Arles, gdzie wszyscy mogą żyć i pracować razem. Pomysł wydał się być obiecującym początkiem, gdy Gauguin przybył w październiku 1888 roku.
Pod koniec roku jego optymizm został brutalnie zniszczony przez pierwsze oznaki choroby, rodzaj epilepsji, która przybrała postać urojeń i ataków psychotycznych. To podczas jednego z tych napadów odciął lewy płatek ucha. Gauguin pośpiesznie odszedł, a marzenia Van Gogha o kolonii artysty zniknęły.
W kwietniu 1889 roku udał się do pobliskiego Saint-Remy, gdzie wstąpił do azylu Saint-Paul-de-Mausole jako ochotnik. Van Gogh nie mógł pracować tam, gdzie cierpiał na ataki choroby. Jeśli jednak poczuł się wystarczająco dobrze, wyszedł, by narysować i pomalować ogród lub otoczenie azylu. Jego użycie kolorów, które często były tak intensywne w Arles, stawało się coraz bardziej stonowane, a on próbował uczynić swoją szczotkę bardziej graficzną. W ostatnich miesiącach roku odniósł sukces, gdy dwa z jego obrazów zostały pokazane na piątej wystawie niezależnych artystów Societe des artistes.
Van Gogh wykonał również wiele „tłumaczeń kolorowych” odbitek niektórych swoich ulubionych artystów, takich jak Millet i Eugene Delacroix. Uznał, że są pocieszające i pomogły mu w praktyce.
W styczniu 1890 roku krytyk Albert Aurier opublikował entuzjastyczny artykuł o pracy Van Gogha.
Artysta opuścił Saint-Remy w maju 1890 r. I ponownie udał się na północ, tym razem do rustykalnej wioski Auvers-sur-Oise, niedaleko Paryża.
Mimo to kontynuował ciężką pracę podczas swoich dwóch miesięcy w Auvers, produkując dziesiątki obrazów i rysunków. Życie stało się jednak ciężarem nie do zniesienia. W dniu 27 lipca 1890 r. prawdopodobnie sam postrzelił się w klatke piersiową. Zmarł dwa dni później. Theo, który przechowywał większość dzieł Vincenta w Paryżu, zmarł sześć miesięcy później. Wdowa, Johanna van Gogh-Bonger (1862 – 1925), wróciła z kolekcją do Holandii i poświęciła się zdobyciu uznania dla swojego szwagra. W 1914 roku, przy zapewnionej jego sławie, opublikowała korespondencję między dwoma braćmi.
Ciekawostki o Vincencie Van Goghu
Miał pięcioro rodzeństwa, w tym brata o takim samym imieniu, który przyszedł na świat, jako martwy płód dokładnie rok przed narodzinami malarza.
Fatum chorób umysłowych ciążyło nad całą rodziną van Goghów. Dla przykładu, jego ukochany brat Theo miał psychozę, a u siostry Willeminy zdiagnozowano otępienie wczesne o archaicznej nazwie „dementia praecox”.
Był synem pastora, który w młodości czuł siłę powołania również na duchownego. Jednak jego skłonność do licznych polemik i wdawanie się w dyskusje sprawiło, że przed trzydziestka pozbawiono go tego zajęcia.
Wg jednych, artysta cierpiał na epilepsję, inni natomiast przypisują mu zespół mianiakalno-depresyjny, jeszcze inni z kolei są zwolennikami twierdzenia, że chorował na porfirię, której objawy dotykają zarówno problemy natury fizycznej jak i emocjonalnej.
Cytaty Vincenta Van Gogha
„Ktoś może mieć płonące serce w duszy, ale nikt nigdy nie przyszedł usiąść przy nim. Przechodnie widzą tylko smużkę dymu z komina i idą dalej.”
„Ci Holendrzy prawie nie mieli wyobraźni ani fantazji, ale ich dobry gust i wiedza naukowa o kompozycji były ogromne.”
„Mogę bardzo dobrze obyć się bez Boga zarówno w moim życiu, jak iw moim obrazie, ale nie mogę, cierpiąc tak jak ja, czynić bez czegoś, co jest większe niż ja, które jest moim życiem, mocą tworzenia.”
„Jeśli ktoś jest panem jednej rzeczy i dobrze rozumie jedną rzecz, ma jednocześnie wgląd i zrozumienie wielu rzeczy.”
