Św. Klara

Św. Klara z Asyżu (właściwie Chiara Offreduccio) – przyszła na świat 16 lipca 1194, a zmarła 11 sierpnia 1253. Była zakonnicą, duchową córką św. Franciszka z Asyżu, współzałożycielką klarysek oraz święta Kościoła Katolickiego.

Krótki życiorys św. Klary

Święta Klara, czyli Klara z Asyżu, urodziła się w Asyżu 16 lipca 1194 roku. Urodziła się w rodzinie o tradycjach rycerskich. Ważną rolę odegrała dla Klary w jej życiu matka, która usłyszawszy będąc w ciąży głos od Boga, zdecydowała się tak pokierować córką, aby poszła ona w kierunku życia zakonnego. Klara według źródeł była ponad wszelką wątpliwość i od początku pobożna i miłująca, z takimi też reakcjami mogła i spotykać się w swym otoczeniu. W wieku, w którym była już całkiem świadoma swej zbliżającej się posługi, spotkała Klara św. Franciszka z Asyżu. Chciała wówczas widząc tego wyjątkowego brata dołączyć do Braci Mniejszych. Franciszek przychylił się do złożonej wówczas prośby Klary. Pod wpływem bez wątpienia uroku osobistego Klary, Franciszek mógł podarować nowemu kobiecemu zgromadzeniu małych rozmiarów klasztor, ale niezmiernie ważny. W tymże klasztorze bowiem siostry rozpoczęły z miejsca regularne modlitwy i pokutę, rzecz jasna w duchu całkowitego ubóstwa oraz utrzymywania się z tego, co mogły dostarczyć owoce pracy własnych siostrzanych rąk. Projekt wystartował wówczas pod nazwą Pań Ubogich i okazał się strzałem w dziesiątkę jeśli tylko mowa o efektywność pozyskiwania w poczet zakonny pań z domów tak zwanych dobrych, które licznie zorientowały się szybko na drogę, którą to wybrała właśnie Klara. Źródła na szczęście w przypadku tejże Świętej nie milczą, ale mówią wprost o cudach mających miejsce pod wpływem specjalnych łask udzielanych Klarze bez wątpienia przez moce samego Jezusa. Reguła zakonna tymczasem, a reguła bardzo wymagająca, w tym post i nocne czuwania, wpłynęły jednak na kondycje Klary bardzo negatywnie. Klara rozchorowała się i zmarła 11 sierpnia 1253 roku w swym klasztorze San Damiano w pobliżu Asyżu.

Biografia rozszerzona św. Klary

Klara przyszła na śwat w Asyżu w roku 1193 lub 1194 r. Była najstarszą córką pana Favarone, który był z rycerskiego rodu Offreduccio, oraz jego żony, Ortolany. Jej matka, pewnego razu, będąc w ciąży, modliła się, by podczas w trakcie modlitwy usłyszeć akie oto słowa: „Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!” Pod wpływem tego co usłyszała zdecydowała dziewczynce nadać imię Klara (z języka łacińskiego clara znaczy tyle co jasna, sławna i czysta).

Klara dorastała w atmosferze powszechnej w jej domu miłości oraz pobożności. Do istotnych w jej biografii należy fakt, że gdy Klara miała 12 lat, w Asyżu zaczynał swą działalność słynny Jan Bernardone, czyli przyszły św. Franciszek. Z czasem trafiali do niego to ludzie, którzy decydowali się poświęcać swe życie jedynemu Bogu. Klara jak na warunki często spotykała się z nim, a to by zrozumieć lepiej jego słowa. Rodzice tymczasem dokładali starań, by, jako zamożni mieszczanie, odpowiednio wydać córkę za mąż. Klara bowiem poprosiła wówczas Franciszka, by zwrócił się on ze specjalną prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się odpowiednikiem siostry dla Braci Mniejszych. Przełomem okazała się być Niedziela Palmowa 28 marca 1212 r., kiedy to z całą rodziną poszła Klara do pobliskiego kościoła. Po poświęceniu palm każdy ze zgromadzonych odbierał palmę z rąk biskupa. Biskup Gwidon podszedł jednak wówczas sam do Klary i wręczył jej palmę – dając w ten sposób umówiony wcześniej znak zgody. Tej samej nocy dziewczynie udało się wymknąć niepostrzeżenie z domu, by darować swe życie Jezusowi Chrystusowi. Z rąk św. Franciszka otrzymała wtedy niezbędny zgrzebny habit i zakonny welon. Po pewnym czasie przyłączyła się do Klary jej siostra, czyli błogosławiona Agnieszka.

Krewni zechcieli jednak Klarę widzieć u siebie w domu, jednak ta odmówiła. Zwłaszcza, że warunki dopisały, ponieważ Franciszek wystawił specjalnie dla sióstr mały klasztor przy kościółku znajdującego się tam świątyni Damiana. Pierwszą jego siostrą została właśnie Klara. Franciszek bardzo cenił sobie siostry i cieszył się z powstania tej żeńskiej rodziny. Kiedy bowiem braci zajmowało życie apostolskie, siostry miały dla nich być specjalna formą zaplecza w pokutę i modlitwę. Zakon nosił wówczas nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie od imienia założycielki, po prostu klaryskami. W 1215 roku Innocenty III mógł nadać zakonowi Klary tak zwany „przywilej ubóstwa”. Siostry nie mogły posiadać na przykład żadnej własności, a powinny zaś utrzymywać się jedynie z owoców pracy swoich rąk. Odtąd to własnie tamte San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego, jak się z czasem okazało, głównie córki szlacheckie, pozostawiając za sobą wszystko bo wybierając życie w skrajnym ubóstwie.

Swoje jakże żarliwe modlitwy Klara mogła zatem wspierać surowym życiem, często odbywanymi postami i czuwaniami nocnymi. Dokonywała cudów i już za życia – cudownie rozmnożyła przykładowo chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała chore siostry, wyjednała im też opiekę Jezusa Chrystusa. Pod koniec życia mogła w ten sposób doznać również cudownej łaski; kiedy bowiem nadeszła wtedy noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora Klara niezmiennie pozostała na swym posłaniu. Otrzymała jednak łaskę by zobaczyć i usłyszeć Pasterkę, odprawianą w pobliskim kościele z udziałem św. Franciszka oraz jego braci. Z tego też powodu św. Klara mogła zostać patronką telewizji. Po śmierci św. Franciszka natomiast cały trud utrzymania zakonu spadł właśnie na jej barki.

Klara w klasztorze św. Damiana żyła przeszło cztery dekady (przez dokładniej – 42 lata). Wyczerpujące i ciągłe posty, umartwienia się i czuwania były powodem, dla którego 11 sierpnia 1253 r. Klara opuściła padół łez. Następnego dnia odbył się wtedy jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył sam papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w tym samym grobie, w którym przedtem spoczęło ciało św. Franciszka. Już dwa lata później dzięki temu Aleksander IV, po zebraniu wpierw koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił Klarę świętą. Papież dokonał jej uroczystej kanonizacji w 1255 roku w Anagni.

Ikonografia najczęściej prezentuje św. Klarę w ręku z monstrancją. Podanie bowiem mówi o tym, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, który wpierw wyniosła z kościoła. Blask płynący z Hostii miał niejako porazić wroga i zmusić go do ucieczki.

Ciekawostki o św. Klarze

• Matka Klary będąc w ciąży usłyszała głos, który powiedział, że dziecko które powije będzie niezwykłe, jaśniejąc bardziej od Słońca na niebie. W związku z tym dała swej córce na imię Klara – co oznacza osobę czystą i jasną.
• Rodzice chcieli by córka wstąpiła w związek małżeński. W odparciu tych planów dopomógł jej wówczas św. Franciszek, którego Klara spotkała i przekonała o potrzebach duchowych kobiet, w tym jej samej.
• Siostra Klary, mianowicie błogosławiona Agnieszka, również poszła śladami św. Klary. lecz nie wiadomo w jej przypadku nic o reakcjach rodziców.
• Punktem orientacyjnym w posłudze zakonnej klarysek jest do dziś tak zwany „przywilej ubóstwa”, bowiem panie nie mogą posiadać żadnej prywatnej własności.

Cytaty św. Klary

„Dowiedziałam się, o najdroższa siostro, że z pomocą łaski Bożej wyrwałaś się szczęśliwie z błota świata; cieszę się z tego i gratuluję ci, cieszę się również, że wraz z twoimi córkami idziesz dzielnie ścieżką cnoty.”

„Furtianka powinna być osobą dojrzałą, roztropną i w odpowiednim wieku; w dzień niech przebywa blisko furty w celi otwartej bez drzwi.”

„I jak Pan dał nam świętego naszego Ojca Franciszka jako założyciela, ogrodnika i naszego wspomożyciela w służbie Chrystusowi i w tym, co przyrzekłyśmy Panu i błogosławionemu naszemu Ojcu, który, dokąd żył, słowem i czynem zawsze uprawiał i doglądał nas, swoją roślinkę; tak wszystkie moje siostry obecne i przyszłe powierzam i pozostawiam następcy świętego naszego Ojca Franciszka i całemu zakonowi, aby nam pomagali służyć coraz lepiej Bogu, a zwłaszcza lepiej zachowywać najświętsze ubóstwo.”